ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΕΛΟΥΣ…
Οι ανθρώπινες κοινωνίες έφτασαν σε μια τελματώδη κατάσταση. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,οι ανισότητες, η δυσαρμονία,έχουν ήδη δημιουργήσει έναν βούρκο όπου οι αντιαξίες προβάλλονται και διαφημίζονται ως σπουδαίες. ‘ Κι όμως,είναι άξιο απορίας πώς κάποιοι άνθρωποι αντέχουν και δεν αηδιάζουν κι ανέχονται αυτή τη σιχαμερή οσμή του βούρκου και εκτίθενται στη θέα της σαπίλας αυτού του έλους… Ποιο μυστικό άραγε κρύβει αυτό το έλος και φυλακίζει τις ανθρώπινες ψυχές; Παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Όλοι βιώνουν αυτή την αποτελμάτωση στην καθημερινότητα τους. Όλοι παραπονιούνται για την έλλειψη ευκαιριών και σίγουρα τις ώρες που μένουν μόνοι τους με τον εαυτό τους, κλαίνε για τα χαμένα, άπιαστα όνειρα που κάποτε είχαν πλάσει στην παιδική και εφηβική τους ηλικία. Όλοι συνήθισαν να λένε: «δε βαριέσαι …καλά είμαστε..υπάρχουν και χειρότερα», αλλά το κενό στο βλέμμα τους την ώρα που το λένε,αποκαλύπτει και το τεράστιο κενό που υπάρχει στην ψυχή τους και που δημιουργεί θλίψη...