Ποιός ήταν ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο προπάππος του Τζέφρι μια μικρή βιογραφία ενός "εξέχοντος" τέκτονος!

Ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο γεννήθηκε το 1840 στο Balwaniszki της Πολωνίας και το 1858 μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη όπου κάποιος συγγενής του ονόματι Aleksander Tydman είχε στενές σχέσεις με τον Ρώσο Στρατηγό Franz-Edward Iwanowicz Todtleben, που είχε διακριθεί στον πόλεμο της Κριμαίας και κυρίως κατά την μάχη της Σεβαστούπολης. Ο Franz-Edward Iwanowicz Todtleben βοήθησε τον Μινέϊκο να μπεί στην καλύτερη στρατιωτική σχολή της Ρωσίας όπου διοικητής ήταν ο Ρώσος Αυτοκράτορας Αλέξανδρος ο Β’ . Ο Ζίγκμουντ έλαβε την καλύτερη για την εποχή εκπαίδευση στην σχολή αυτή. Αφού λοιπόν έμεινε μερικά χρόνια στην σχολή αυτή επέστρεψε στην Λιθουανία και έλαβε μέρος σε μια επαναστατική οργάνωση κατά της Ρωσίας. Για την συμμετοχή του αυτή αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την χώρα ( δραπέτευσε δηλαδή ) και έτσι βρέθηκε στην Ιταλία όπου και μπήκε σε μια στρατιωτική σχολή της Γένοβα που είχε ιδρυθεί από τον Γαριβάλδι το 1861, ο οποίος ήταν φανατικός υποστηρικτής του Πολωνικού ζητήματος.

Στην σχολή αυτή εκπαιδεύονταν Πολωνοί για μια μελλοντική εξέγερση κατά της Ρωσίας και των Γερμανο-Πρωσικών δυνάμεων. Εκεί ο Ζίγκμουντ έδωσε και κάποιες διαλέξεις σχετικά με τις πολεμικές οχυρώσεις. Το 1863 έφυγε και πήγε στην Πολωνία για να λάβει μέρος στις εξεγέρσεις που είχαν αρχίσει στην χώρα. Πήρε μέρος στην πρώτη μάχη, με επικεφαλής τον Marian Langewicz από τη Γαλικία (Γαλλία), κοντά στο χωριό Grochowiska, στις 18 Μαρτίου 1863. Παρά το γεγονός ότι κέρδισαν τη μάχη εναντίον των Ρώσων, η εκστρατεία απέτυχε και ο Zygmunt δραπέτευσε μέσα από την Πρωσία, στη Λιθουανία. Εκεί οργάνωσε μια ομάδα από επαναστάτες, 28 νέους στρατιώτες . Στην πρώτη μάχη, κοντά στο χωριό Rosoliszki, περίπου 65 χιλιόμετρα από την Oszmiana, έχασαν από τις ρωσικές δυνάμεις του τακτικού στρατού, με μόνο ένα θανατηφόρο χτύπημα . Ο Ζίγκμουντ κατάφερε να σωθεί και πάλι και κρύφθηκε στο σπίτι ενός δασοφύλακα. Αυτός όμως τον παρέδωσε στον ρωσικό στρατό όπου δικάστηκε για την επαναστατική του δράση και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Η μητέρα του Σεσίλια, με την βοήθεια του ρώσου στρατηγού Todtleben προσπάθησε να μειώσουν την ποινή του αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι δωροδόκησε τους ρώσους στρατηγούς Wiesielecki και Murawjew με 9.000,00 ρούβλια ( ένα τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή), και οι στρατηγοί μείωσαν την ποινή του σε 12 έτη σκληρής εργασίας στα ορυχεία της Σιβηρίας. Στον δρόμο για την Σιβηρία ο Ζίγκμουντ συνάντησε γάλλους κρατούμενους που κατηγορούνταν για συμμετοχή στην Πολωνική εξέγερση του 1863. Είχαν καταδικαστεί και αυτοί σε καταναγκαστικά έργα στην Σιβηρία. Ο Μινέϊκο κράτησε τα ονόματά τους σε περίπτωση που καταφέρει να τα παραδώσει στις Γαλλικές Αρχές.

Εκεί λοιπόν κάποιος Strumillo που είχε πολύ πιο μικρή ποινή από τον Ζίγκμουντ, στην ουσία είχε σταλεί από τους Ρώσους εκεί για διακανονισμό, δεν άντεξε τις κακουχίες της Σιβηρίας και πέθανε. Ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο που ήταν στην ίδια ηλικία με τον Strumillo και έμοιαζε κάπως, οικειοποιήθηκε την ταυτότητά του κι’ έτσι κατέληξε στο Τομσκ σχεδόν ελεύθερος. Εκεί ξεκίνησε μια επιχείρηση με καπέλα, γούνες και λουλούδια διακόσμησης. Είχε μεγάλη επιτυχία και έκανε δουλειές με τις πιο πλούσιες οικογένειες της περιοχής. Κατάφερε να μαζέψει έτσι πολλά χρήματα ώστε να οργανώσει την απόδρασή του. Αγόρασε ένα κάρο και τα άλογα, τις απαραίτητες προμήθειες τροφίμων, και μαζί με δύο φίλους dr. Okinczyc και Waszkiewicz δραπέτευσε από την Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη πίσω στη Δυτική Ευρώπη. Μάλιστα στην Αγία Πετρούπολη ο πράκτορας της μυστικής αστυνομίας Plaksin τον βοήθησε αρκετά στην απόδρασή του στην Ευρώπη. Ο Μινέϊκο δραπέτευσε από την Αγία Πετρούπολη με ένα εγγλέζικο καράβι ονόματι von Mebert.

Από εκεί λοιπόν έμεινε κάποιον καιρό στην Ολλανδία και στην συνέχεια πήγε στο Παρίσι. Εκεί κατάφερε να συναντήση τον Ναπολέοντα τον Γ’ όπου του παρέδωσε την λίστα με τα ονόματα των Γάλλων στρατιωτών που ήσαν καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα στην Σιβηρία. Όταν το 1868 ο Αλέξανδρος ο Β’ επισκέφθηκε τον Ναπολέοντα Γ’ ο γάλλος αυτοκράτορας του ζήτησε να απελευθερώσει τους γάλλους στρατιώτες, πράγμα το οποίο του υποσχέθηκε ο Τσάρος. Όταν εκείνοι απελευθερώθηκαν και πήγαν στην Γαλλία συναντήθηκαν με τον Μινέϊκο τον οποίο δεν είχαν ξεχάσει και μάλιστα η Γαλλική Κυβέρνηση ως ανταμοιβή τον έγραψε δωρεάν στην στρατιωτική σχολή όπου παρακολούθησε μαθήματα και αποφοίτησε με πτυχίο πολιτικού μηχανικού ειδικευμένου στην κατασκευή γεφυρών, δρόμων και σιδηροδρόμους.

Συνεργάστηκε με τον Γερμανο-Πρώσο Wilhelm Leopold Colmar Freiherr von der Goltz (12 August 1843 – 19 April 1916) που είχε πάει στον Οθωμανικό στρατό για να παράσχει τις στρατιωτικές του γνώσεις στον στρατό τους, όταν εκείνοι το ζήτησαν από την Πρωσία για να αντιμετωπίσουν πιθανή επίθεση των Ρώσων. Ήταν αυτός ο Γερμαναράς που βοήθησε τόσο πολύ στον στρατιωτικό τομέα τους τουρκαλάδες ώστε η νίκη του 1897 επί των Ελλήνων οφείλετε κατά πολύ σε εκείνον τον οποίο οι Οθωμανοί τίμησαν ονομάζοντάς τον Πασά (τιμητικά) και Στρατάρχη (Mushir) αργότερα. Τότε ήταν που και ο Μινέϊκο προσλήφθηκε από τους Οθωμανούς ως μηχανικός του στρατού τους και τους υπηρέτησε. Έτσι βρέθηκε στην Ήπειρο και συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο Καραπάνο στις ανασκαφές της Δωδώνης.

( Λίγα λόγια για τον Καραπάνο.

Γεννήθηκε στην Άρτα το 1840, αλλά έλκυε την καταγωγή του από την Ακαρνανία και συγκεκριμένα από τη Ζάβιτσα του Ξηρόμερου, παππούς του ήταν ο επίσης πολιτικός και συνονόματος Κωνσταντίνος Καραπάνος.

Σπούδασε στα Ιωάννινα στη Κέρκυρα, νομικά στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και οικονομολογία στο Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα διορίστηκε το 1861 υπάλληλος της οθωμανικής πρεσβείας και αργότερα υπήρξε γραμματέας της Γενικής Εταιρείας του Οθωμανικού Κράτους. Το 1864 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη ασκώντας το επάγγελμα του τραπεζίτη.

Ώς αρχαιολόγος ο Κωνσταντίνος Καραπάνος διεξήγαγε ανασκαφές στην περιοχή της αρχαίας Δωδώνης κατά το 1875-1877. Την πλούσια αρχαιολογική του συλλογή την δώρισε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το 1881 μετά την προσάρτηση της Άρτας στο ελληνικό κράτος το 1882 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Άρτης υποψήφιος με το κόμμα Κουμουνδούρου και ανέλαβε υπουργός σε διάφορες κυβερνήσεις. Εκλέχτηκε πολλές φορές βουλευτής στην επαρχία Άρτας, 11 συνεχόμενες φορές από το 1882 έως το 1910. Αποχωρώντας από το κόμμα Κουμουνδούρου προσχώρησε σε αυτό του Τρικούπη αλλά διαφωνώντας με την πολιτική του προσχώρησε σε αυτό του Δεληγιάννη. Το 1887 δημιούργησε δικό του κόμμα, το Προοδευτικό όπως ονομάστηκε, το οποίο μετά λίγους μήνες διαλύθηκε. Υπουργός Οικονομικών το 1890, υπουργός ναυτικών το 1902, 1903 και και δικαιοσύνης το 1904 - 1905.

Απεβίωσε στις 22 Μαρτίου 1914 στην Αθήνα, ήταν παντρεμένος με τη Μαρία Ζωγράφου και γιοι του ήταν οι Πύρρος και Αλέξανδρος διπλωμάτης.

Και λίγα λόγια χρήσιμα για την «άλλη πλευρά», του κοτζμπάση Καραπάνου.

…

Αγοραστές των χωριών της Άρτας και των Τζουμέρκων ήταν ο Χρηστάκης Ζωγράφος, ο οποίος ήταν εκείνη την εποχή προμηθευτής του τουρκικού στρατού, και ο Κωνσταντινος Καραπάνος, γιος του Γεράσιμου Καραπάνου, αρχιεπιστάτη των κληρονόμων του Μουσταφά Πασά, μεγάλου αξιωματούχου της Τουρκίας, έμπιστου συνεργάτη του σουλτάνου Αβδούλ Αζίζ Χαν Γαζή και ιδιοκτήτη περιοχών της Θεσσαλίας και της Δυτικής Μακεδονίας.

Οι δύο αυτές οικογένειες συγγένεψαν μεταξύ τους παντρεύοντας τους απογόνους τους κι έτσι έγινε μεταβίβαση περιουσίας, που περιελάμβανε κάποια χωριά, όπως το Αθαμάνιο, τα οποία και πάλι υπέφεραν από την καταπίεση και τη βαριά φορολογία των νέων ιδιοκτητών. Οι κάτοικοι αποφάσισαν να αγοράσουν οι ίδιοι μόνοι τους το δικό τους χωριό, πρόταση την οποία αποδέχτηκε ο Καραπάνος και έδωσε εντολή για σύνταξη κτηματολογίου.

Το συμβόλαιο αγοραπωλησίας συντάχθηκε στις 16 Ιουνίου 1883 (αρ. 1486) και το συμφωνηθέν ποσό ήταν 4.500 χρυσές λίρες, εξοφλητέο μέχρι το 1891. Παρά τις προσπάθειες για εξόφληση του τελικού ποσού, το συμβόλαιο διαλύθηκε και τα δικαιώματα χάθηκαν. Οι αρχικοί ιδιοκτήτες δέχτηκαν να πουλήσουν το Αθαμάνιο στους κατοίκους του μέσω εγγυητή (26 Σεπτεμβρίου 1898) και εξόφληση σε 33 χρόνια. Την ψιλή κυριότητα ανέλαβε το κράτος, την οποία ανέκτησαν οι κάτοικοι του χωριού το 1998.)

Στις ανασκαφές του χώρου της Δωδώνης από τον Καραπάνο κατά την περίοδο 1875-1876 ο

Καραπάνος είχε ως βοηθό του τον Πολωνοεβραίο και μηχανικό του τουρκικού στρατού στα Ιωάννινα, Ζίγκμουντ Μινέικο. Αυτός, κατά την απουσία του Κ. Καραπάνου, που είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη για να επιτύχει ανανέωση της αδείας των ανασκαφών από την Πύλη, ανέσκαψε λαθραία και βρήκε σημαντικά ευρήματα, τα οποία μεταπώλησε στο Μουσείο του Βερολίνου και σε άλλα Μουσεία της Ευρώπης.

Ο ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΣ Πολωνοεβραίος εξασφάλισε το ακαταδίωκτο μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, διότι έγινε πεθερός του Γ. Παπανδρέου, πατέρα του Ανδρέα παπανδρέου.

Η συλλογή του Κ. Καραπάνου δωρίθηκε από τον ίδιον(εν είδη εξιλέωσης;) , προ της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, το έτος 1902, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, όπου και παραμένουν μέχρι σήμερα. Αλλά υπάρχουν και τα ευρήματα του Μουσείου του Βερολίνου και του Λούβρου των Παρισίων.

Κατά την παραμονή του στην Ήπειρο, εργάστηκε για λογαριασμό των τούρκων στις οχυρώσεις του Μπιζανίου έργα που τόσο πολύ δυσκόλεψαν τον ελληνικό στρατό κατά τις επιχειρήσεις κατάληψης των Ιωαννίνων. Η αλήθεια είναι πως σε μεγάλη ηλικία, 72 χρονών τότε, έδωσε στον Βασιλιά Κωνσταντίνο τα σχέδια του Μπιζανίου, με αποτέλεσμα να επιτύχουν την πτώση του και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων οι Έλληνες. Για την ενέργειά του αυτή ο Βασιλιάς τον παρασημοφόρησε. Παντρεύτηκε την Περσεφόνη Μανάρη και απέκτησε μια κόρη την Σοφία Μινέϊκο μητέρα του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο Ζίγκμουντ Μινέϊκο ήταν και εξέχων Τέκτων. Μυήθηκε στην Μασονία από την στοά Vox Ukrainia που ανήκε στην Grand Orient du Russie. Στην Γαλλία έγινε μέλος της στοάς Grand Orient de France, αλλά και στην Ιταλία Grand Orient d'Italie και μέλος της στοάς στην Ελλάδα « Πανελληνία στοά του Πυθαγόρα» του Grande Loge de Grece, όπου ήταν εξαιρετικά ενεργός. Επίσης, ανήκε στο Ανώτατο Συμβούλιο της Ελλάδας από τις παλαιότερες μασονικές στοές που ήταν αποδεκτές από το Σκωτικό Δόγμα. Όταν πέθανε, χιλιάδες Τέκτονες ήρθαν στην κηδεία του στην Αθήνα.